Праробленае ўсё...
Я маю крыху часу.
Хоць гэта й дзіўна – часу для сябе.
Пакуль сутоньне сіню дню пагасіць,
суцішуся й сягну ў душу як найглыбей.
А мо пайсьці глядзець, як сонца сеці топіць
над шэрым плёсам хмар,
плысьці зь людзьмі ў туман?
Навошта?
Гоман, рух, і вуліцы, й натоўпы, –
усё ўва мне. Іх жаль ці радасьць – я сама.
Я ведаю усё, што не заўсёды й сьніцца,
што ўсьцяж жане людзей аднекуль ці кудысь.
Дзіўлюся я сама,
ці ёсьць яшчэ крыніца,
зь якое б я ня чэрпала вады?
I часам, як цяпер, кажу я проста:
досыць,
што можа мне жыцьцё пад ногі йшчэ паслаць?
Ды дзень міне, і зноў імкну я ў золь і восень
шукаць крыніц, зь якіх вады я не піла.
1950–1952
|
|
